უსათაურო

ვუყურებ ამ ფოტოს და საშინელი განცდა მეუფლება, ტკივილი ნახლდება, ისევ თავიდან იწყება... როგორი შორეული და გაცრეცილია ფოტო, ყველაზე სანატრელ და ტკივილიან მოგონებებს რომ ინახავს......

ისევ ახლიდან ვათვალიერებ ფოტოებს, შეგნებულად არა, არ მინდა განგებ ვნახო ფოტოები, მაგრამ უფრო მწარეა შემთხვევით ისევ რომ გადავაწყდები... განა მე ის მავიწყდება, უბრალოდ თავს დიდი ტკივილის და ბრძოლის ფასად ვაიძულებ არ ვიფიქრო, არ გავყვე ამ ფიქრებს....... ეს ჩემს ძალებს საოცრად და სასწაულად აღემატება, დავრდომილს ვემსგავსები და უიმედობა მიპყრობს.....

არავინ თქვას რომ დრო კურნავს ტკივილს...... ეს ტკივილი არ იკურნება, როგორც სნეული უკურნებელი სენით შეპყრობილი ისეა, ეს არ გაივლის და არ დამშვიდდება გული, ვერ დაწყნარდება სული.......რამდენი ფიქრი და აზრი მოდის თავში, რამდენი სევდა, წუხილი, ტირილი, ცრემლი.... ზოგჯერ მგონია რომ ასეთი ტკივილი არავის განუცდია არსად, ზოგჯერ მგონია რომ ყველაზე მძიმე სასჯელია ეს, იმდენად მძიმეა მისი გახსენება და მასზე ფიქრი. რაც დრო გადის უფრო გრძნობ უმისობას და უფრო მეტად გაკლდება, ვიდრე აქამდე და ასეა ყოველდღე, უფრო და უფრო მძაფრდება მისი არყოფნით გამოწვეული სევდა. ზოგჯერ მეშინია ღვთის გმობამდე არ მივიდეს ჩემი აზრები.

მე ის კი არ მენატრება, არა, საოცრად მაკლია, მახსენდება როგორც რამ ძალიან შორეული, ტკბილი და თითქოს არარსებულიც, თავი მგონია სამოთხიდან გამოძევებული ადამიანი, რომელიც მადლის გარეშე დარჩა და მისი ცხოვრება დაემსგავსა ოდისეას... ამდენი კითხვის ნიშანი, ამდენი მრავალი წერტილი..... შეუძლებელია ამის განკურნება, ეს სენია რომელიც ჭამს გულს, ისე როგორც მისი გული გახეთქა და შეჭამა... ეს ცხოვრებაა, დაუნდობელი და სასტიკი, რომელიც გატირებს და გკლავს... და ვეკითხები ჩემს თავს -  რისთვის მოვედი ამ ქვეყნად, რა არის ჩემი მისია... მე ხომ დედა აღარ მყავს.........

ნუ შევიქმნით პრობლემებს

საოცარია, ჩვენს გვერდით ცხოვრობენ ადამიანები ვინც ჩვენზე ზრუნავენ, ვუყვარვართ და გვაფასებენ, მუდამ ცდილობენ გაგვახარონ, გვასიამოვნონ, ჩვენ კი ვერ ვამჩნევთ ამ ყველაფერს და ხშირად იგნორითაც კი ვპასუხობთ ამ სიყვარულს, მაგრამ სამაგიეროდ როგორ ბრმად ვენდობით და ვუყვებით ჩვენს შესახებ იმ ადამიანებს, რომლებიც ერთი შეხედვით ჩვენი მეგობრები არიან, სინამდვილეში კი ჩვენც ვიცით რომ ასე არ არის და რეალურად ჩვენი სიკეთე და ჩვენი ბედნიერება თუ არ სწყინთ, არც ადარდებთ დიდად.

რატომ ხდება ასე? რატომ ვართ ასეთი ბრმები და უმადურები? 

სამაგიეროდ ვზივართ და გლობალურ საკითხებზე ვმსჯელობთ ფართო აუდიტორიასთან, განვიხილავთ მასშტაბურ პრობლემებს, საკუთარი თავისა და ოჯახისთვის კი ვერ მიგვიხედია.

რა დავარქვა ამას....

სულ ვფიქრობ იმაზე,  როგორი ხანმოკლეა ჩვენი ცხოვრება, წამში გაირბენს, მოიხედავ და უკვე ის აღარ ხარ, აი, მაგალითად, გუშინ შვილი არ მყავდა, დღეს კი მასზე ვზრუნავ, ხელში მიჭირავს და ვაძინებ, გამყავს გარეთ და ვასეირნებ სუფთა ჰაერზე, დრო კი ისე გარბის ამასობაში, თვალის მოხუჭვასა და დახამხამებას ვერ ვასწრებ ზოგჯერ და მაინც ამ უდროობასა და მოუცლელობაში ისე განვიცდი საყვარელ ადამიანებთან ურთიერთობის დეფიციტს, გამოფიტული ვარ და გამომშრალი თითქოს, ჩვენ კი ამ დროს რას ვაკეთებთ ზრდასრული ადამიანები, ელემენტარულად არ გვცალია ერთმანეთისთვის, ყელამდე პრობლემებსა და საქმეებში ვართ ჩაფლულნი, გასაქცევს ვეძებთ და ისაც არ ჩანს,მაგრამ რას უნდა გავექცეთ, ადამიანობას? საყვარელ ადამიანებს? პრობლემებს ხომ ვერა და ვერ გაექცევი, უბრალოდ უნდა ეცადო რომ არ შეიქმნა ისინი...      ერთ რამეს მივხვდი, ადამიანი თვითონ იქმნის პრობლემებს, თვითონ "ითხრის სამარეს", თვითონ როგორც იქცევა, როგორი გააზრებითა და დაფიქრებითაც იქცევა, ისეთივეა მისი ცხოვრებაც.

ღმერთმა მოგვცეს უნარი სიმშვიდისა, მსგავსად ბიბლიური მეფე დავითისა : უფალო მოიხსენე დავით და ყოველი სიმშვიდე მისი.